Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2009

ΠΥΘΑΓΟΡΟΥ Χρυσά Έπη

" Κρατείν δε εθίζεο τώνδε,
γαστρός μεν πρώτιστα και ύπνου λαγνείης τε και θυμού.
Πρήξεις δ' αισχρόν ποτε μήτε μετ΄'αλλου μητ' αυτός.
πάντων δε μάλιστ' αισχύνεο σαυτόν.
Είτα δικαιοσύνης άσκει έργω τε λόγω τε,
μήτ' αλογίστως σαυτόν έχειν περί μηδέν έθιζε,
αλλά γνώθι μεν ως θανέειν πέπρωται άπασιν,
χρήματα δ' άλλοτε μεν κτάσθαι φιλεί άλλοτε όλεσθαι."

Νεοελληνική απόδοση

Μάθε να συγκρατείσαι πριν απ' όλα
απ' την κοιλιά σου, από τον ύπνο, τη λαγνεία κι απ' τον θυμό.
Και ποτέ μην κάνεις μαζί με άλλον κάτι αισχρό, ούτε μονάχος.
Πάνω από κάυε τι άλλο σέβου τον εαυτό σου.
Ύστερα νάσαι δίκαιος σε λόγια και σε έργα.
Μη συνηθάς αλόγιστα να φέρεσαι στο βίο,
και γνώριζε πως όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα.
Στην φύση των χρημάτων είναι άλλοτε να τ' αποκτάς κι άλλοτε να τα χάνεις.

( Πυθαγόρου - Χρυσά Έπη 9 )

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009

Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

" ... Όταν περικυκλώνεις έναν εχθρό,
άφησέ του μία διέξοδο ανοικτή.
Αυτό δεν σημαίνει ότι επιτρέπεις
στον εχθρό να διαφύγει.
Ο λόγος είναι ότι πρέπει
να τον κάνεις να πιστέψει
ότι υπάρχει γι' αυτόν ένας ασφαλής
δρόμος διαφυγής, ώστε όταν τον πολεμμήσεις
να μην αντισταθεί με όσο θάρρος
μπορεί να του δ'ωσει η απελπισία..."
Σου Τζού , Η Τέχνη του πολέμου, Εκδόσεις επικοινωνίες, Αθήνα 2002

ΙΣΟΚΡΑΤΗ - ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΙΚΟΣ

Εκείνοι λοιπόν που είχαν τη διοίκηση της πολιτείας κατά την παλαιότερη εποχή, εγκατέστησαν πολίτευμα που δεν είχε μόνον όνομα προσφιλέστατο σ' όλους και γλυκύτατο, ενώ στην πραγματικότητα δεν έδινε την εντύπωση αυτή στους πολιτευόμενους και δεν προετοίμαζε τους πολίτες ώστε να θεωρούν την ακολασία δημοκρατία, την παρανομία ελευθερία, την αθυροστομία ισότητα δικαιωμάτων, ούτε τέλος την εξουσία να κάνουν όλα αυτά ευδαιμονία, αλλά πολίτευμα που παρέδιδε στο μίσος και στην τιμωρία τους ανθρώπους αυτού του είδους και που κατόρθωσε με τον τρόπο αυτό να κάμει όλους τους πολίτες καλύτερους και φρονιμότερους.
Εξαιρετική μάλιστα συμβολή για την καλή διοίκηση της πολιτείας παρείχε το γεγονός ότι, επειδή υπάρχει η δοξασία ότι υπάρχουν δύο είδη ισότητας και ότι η μία απονέμει σ' όλους τα ίδια δικαιώματα και η άλλη ό,τι πρέπει στον καθένα, δεν αγνοούσαν τη χρησιμότερη, αλλ' εκείνην που έδινε τα ίδια δικαιώματα και στους ηθικούς ανθρώπους και στους πονηρούς, την αποδοκίμαζαν, γιατί την θεωρούσαν άδικη, ενώ εκείνην που παρείχε δικαιώματα ανάλογα με την αξία του καθενός και τιμωρούσε πάλι αναλόγως των περιστάσεων, την προτιμούσαν και σύμφωνα μ' αυτήν ρύθμιζαν τη διοίκηση της πολιτείας, και δεν εξέλεγαν τους άρχοντας απ' όλους τους πολίτες ανεξαιρέτως, αλλά για κάθε αξίωμα προέκριναν τον καλύτερο και τον ικανότερο, γιατί νόμιζαν ότι και οι άλλοι πολίτες θα είναι όμοιοι μ' εκείνους που αναλαμβάνουν υπεύθυνα τη διοίκηση των πολιτικών πραγμάτων.
Εκτός αυτού νόμιζαν ότι η εκλογή αυτή των αρχόντων είναι περισσότερο αρεστή στο λαό από την εκλογή που γίνεται διά κλήρου. Γιατί κατά την κλήρωση είναι πολύ ενδεχόμενο να ευνοηθεί από την τύχη και να καταλάβει αξίωμα πολιτικό άνθρωπος με τάσεις ολιγαρχικές, ενώ κατά την πρόκριση των ικανοτέρων πολιτών ο λαός θα είναι ο κυρίαρχος να εκλέξει εκείνους που αγαπούν ξεχωριστά το υφιστάμενο καθεστώς.
Αιτία δε του να είναι αυτά πιο αρεστά στο πλήθος και να μην είναι περιζήτητα τα αξιώματα, ήταν το ότι είχαν αποκτήσει τη συνήθεια να εργάζονται με υπολογισμό και να μη παραμελούν τις δικές τους υποθέσεις, ούτε να κάνουν σχέδια εις βάρος των άλλων, ούτε τέλος να τακτοποιούν τις ατομικές τους υποθέσεις εις βάρος του δημοσίου, αλλ' αντιθέτως από εκείνα που έχει ο καθένας, αν καμιά φορά χρειαστεί, να προσφέρει χάριν των κοινών πραγμάτων και να μην έχουν ακριβέστερη γνώση για τα δημόσια έσοδα παρά για τους δικούς των πόρους.
Απέφευγαν δε τόσο πολύ κάθε ανάμιξή τους στην πολιτική, ώστε ήταν δυσκολότερο να βρη κανείς την εποχή εκείνη αυτούς που είχαν τη διάθεση να γίνουν άρχοντες, παρά σήμερα εκείνους που δεν επιδιώκουν τα αξιώματα. Γιατί δεν θεωρούσαν εμπορική επιχείρηση αλλ' υψηλό υπούργημα τη φροντίδα για τη διοίκηση των κοινών πραγμάτων και δεν πρόσεχαν από την πρώτη ημέρα της αναλήψεως της αρχής αν οι προκάτοχοί τους λησμόνησαν κανένα πλεόνασμα για να το οικειοποιηθούν αυτοί, αλλά πολύ περισσότερο πρόσεχαν αν έδειξαν αδιαφορία για καμίαν υπόθεση που λόγω της επειγούσης φύσεώς της ήταν ανάγκη να ταχτοποιηθεί.
Και για να μιλήσω με συντομία, εκείνοι είχαν τη γνώμη ότι πρέπει ο λαός ως τύραννος να διορίζει τους άρχοντας και να τιμωρεί εκείνους που παρανομούν και να παίρνει αποφάσεις για τα ζητήματα που αμφισβητούνται, εκείνοι δε που είχαν χρόνο διαθέσιμο και αρκετή περιουσία, είχαν τη γνώμη ότι πρέπει να φροντίζουν, ως υπηρέτες, για το συμφέρον των δημοσίων πραγμάτων και, αν αποδειχθούν δίκαιοι, να επαινούνται και να αρκούνται σ' αυτή την τιμή, αν πάλι διοικήσουν κακώς την πολιτεία, να μην ελπίζουν σε καμιά επιείκεια, αλλ' αντιθέτως να τιμωρούνται με την αυστηρότερη ποινή.
Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να βρει κανείς στερεότερα θεμελιωμένη ή δικαιότερη δημοκρατία από εκείνην, η οποία αναθέτει στους πιο ικανούς πολίτες την υπεύθυνη διαχείριση της εξουσίας, ενώ συγχρόνως επιβάλλει κυρίαρχο το λαό σ' αυτούς τους ίδιους τους άρχοντες;
Μτφρ. Α.Μ. Γεωργαντόπουλος, Μ. Πρωτοψάλτης & Ι. Ιωαννίδη-Φαληριώτη. [1939] χ.χ. Ισοκράτης. Λόγοι. ΙΙ, Αρεοπαγιτικός, Ευαγόρας, Ελένη, Πλαταϊκός, Περί του ζεύγους. Εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια. Αθήνα: Ζαχαρόπουλος.
");
-->

Σχόλια (0) Tags: Αταξινόμητα

ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΑ

Μέσα στον φόβο και στές υποψίες,
με ταραγμένο νού και τρομαγμένα μάτια,
λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πως να κάμουμε
για να αποφύγουμε τον βέβαιο
τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.
Κι όμως λανθάνουμε, δεν ειν' αυτός στον δρόμο,
ψεύτικα ήσαν τα μυνήματα
( ή δεν τ' ακούσαμε, ή δεν τα νιώσαμε καλά ).
Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,
εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,
κι ανέτοιμους - που πια καιρός - μας συνεπαίρνει.

Κ. Π. Καβάφης (1863 - 1933)

ΕΠΙΚΤΗΤΟΥ ΙΕΡΑΠΟΛΙΤΟΥ, ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ

'' ΤΑΡΑΣΣΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΟΥ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΑΛΛΑ ΤΑ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΔΟΓΜΑΤΑ. ΟΙΟΝ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΟΥΔΕΝ ΔΕΙΝΟΝ, ΕΠΕΙ ΚΑΙ ΣΩΚΡΑΤΕΙ ΑΝ ΕΦΑΙΝΕΤΟ. ΑΛΛΑ ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ, ΔΙΟΤΙ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΔΕΙΝΟΝ ΕΣΤΙΝ. ΟΤΑΝ ΟΥΝ ΕΜΠΟΔΙΖΩΜΕΘΑ Ή ΤΑΡΑΣΣΩΜΕΘΑ Ή ΛΥΠΩΜΕΘΑ ΜΗΔΕΠΟΤΕ ΑΛΛΟΝ ΑΙΤΙΩΜΕΘΑ, ΑΛΛ' ΕΑΥΤΟΥΣ, ΤΟΥΤ' ΕΣΤΙ ΤΑ ΕΑΥΤΩΝ ΔΟΓΜΑΤΑ. ΑΠΑΙΔΕΥΤΟΥ ΕΡΓΟΝ ΤΟ ΑΛΛΟΙΣ ΕΓΚΑΛΕΙΝ, ΕΦ' ΟΙΣ ΑΥΤΟΣ ΠΡΑΣΣΕΙ ΚΑΚΩΣ. ΗΡΓΜΕΝΟΥ ΠΑΙΔΕΥΕΣΘΑΙ, ΤΟ ΕΑΥΤΩ. ΠΕΠΑΙΔΕΥΜΕΝΟΥ, ΤΟ ΜΗΤΕ ΑΛΛΩ ΜΗΤΕ ΕΑΥΤΩ.''
Νεοελληνική Απόδοση του κειμένου.
Δεν αναστατώνουν τους ανθρώπους τα πράγματα, αλλά οι γνώμες που αυτοί έχουν σχηματίσει για αυτά. Για παράδειγμα, ο θάνατος δεν είναι κάτι φοβερό, διότι θα φαινόταν τέτοιος και του Σωκράτους εάν όντως ήταν φοβερός, αλλά είναι απλώς φοβερή η ιδέα που έχουμε εμείς για τον θάνατο, επειδή μας φοβίζει. Όταν λοιπόν συναντούμε εμπόδια ή αναστατωνόμαστε ή νοιώθουμε λύπη, ποτέ να μην αποδίδουμε την αιτία σε άλλους παρά μόνο στον εαυτό μας, δηλαδή στις δικές μας γνώμες περί των πραγμάτων. Διότι ο απαίδευτος, κατηγορεί τους άλλους για τα δικά του ατυχήματα. Εκείνος που άρχισε να εκπαιδεύεται κατηγορεί τον εαυτό του, ο πεπαιδευμένος όμως ούτε τους άλλους ούτε τους άλλους.
( Επικτήτου Ιεραπολίτου, Εγχειρίδιον, Εκδόσεις Ανοιχτή Πόλη, 2001, νεοελληνική απόδοση : Β. Ρασσιά )